روایت سکته دیرهنگام

می‌گن: اون‌قدیم‌ها، در شهرستان اهر، قصاب پير اما تنومندی، – با صورتی سرخ، طوری‌كه مويرگ‌های صورتش هم، پيدا بوده، – زندگی می‌كرد؛ قصاب، خودش، از گوشت قرمز استفاده نمی‌كرد؛ قصاب، گوشت مرغ می‌خورد؛ به‌خاطر همين هم، در منزلش كه در حاشيه شهر قرار داشت، مرغ و خروس، نگهداری می‌كرد.

قصاب، يه‌شب، سروصدايی می‌شنوه؛ ساتورشو برمی‌داره؛ مستقیم می‌ره به‌سمت حیاط؛ در حیاط، حيوانی رو می‌بينه كه در داخل قفس، داره مرغ و خروس‌هارو خفه می‌كنه؛ در همون‌لحظه و با حالتی خواب‌آلوده، ولی با جرأتی تمام و باورنكردنی، پای حيوان رو می‌گيره؛ می‌کِشه جلو و ساتور قصابيشو، محکم بر كمر حیوونه، فرود می‌آره؛ طوری‌كه حيوان، در دم، جان می‌ده؛ قصاب، خیلی آسوده، به بستر خوابش برمی‌گرده و بدون هيچ فكر و خیال و دغدغه‌ای، دوباره، به خواب می‌ره؛ وقتی صبح، بلند می‌شه و بعد از ادای نماز صبح و طبق روال هرروزه، برای مرغ و خروس‌هاش، دونه می‌بره، صحنه گرگ خون‌آلودی‌رو می‌بینه كه در شب، با دستای خودش، كشته بوده؛ قصاب، با دیدن این صحنه، در دم، سكته می‌كنه.

راستش، من هم، مثل خیلی از شماها، در مورد خیلی از کارهایی که در گذشته انجام داده‌ام، همین وضعیتو دارم؛ مثلاً، وقتی به سرعت‌های رانندگی جنون‌آمیز و بالای 150 و 180 تا 220 سابق خودم در جاده‌ها فکر می‌کنم و به فیلم‌های کوتاهی که از عقربه سرعت‌سنج سواری و به‌خاطر پز! و افتخارش! و برای اشتراک‌گذاری و نشون دادن به این‌و آن، گرفته بودم، نگاه می‌کنم، یا وقتی یادم می‌افته که چه بی‎‌پروا و فقط، به‌خاطر دیده شدن و کم‌نیاوردن در پیش دوستان، در یه پارک آبی، به داخل یه استخر عمیق 6 متری پریدم؛ اون‌هم فقط و فقط، به امید به اینکه چند دقیقه قبل از آن، با شخص نجات غریق، هماهنگ شده بودم تا حتماً، حواسش به من و لحظه پریدن من – که اصلاً شنا هم بلد نبودم، – باشه و نجاتم بده و همچنین، با یادآوری خیلی از اعمال و رفتارهای درست و غلط دیگر در گذشته، درسته که هنوز و تا به این‌لحظه، هیچ سکته‌ای نکرده‌ام، اما پای راستو دست راستم، به‌خاطر اون گازدادن‌های زیادی و دنده عوض کردن‌های مداوم و تمام سلول‌های بدنم، به‌خاطر آن تقلاکردن‌ها و دستوپا زدن‌های چندثانیه‌ای در داخل استخر 6 متری، معمولاً و اندکی بگی‌نگی، داغ و کرخت می‌شن و گاهی هم، می‌لرزند.

بله؛ این روایت آن‌کسانی است که بی‌پروا و بدون هرگونه علم و آگاهی و بدون توجه به خطرات احتمالی و بدون اندیشه به عواقب و فرجام عملی که مرتکب می‌شوند، کاری‌رو انجام می‌دهند؛ تمومش می‌کنن و تازه بعداً، ترسو واهمه ورشون می‌داره؛ یعنی سکته رو بعداً می‌زنن.