دستمال یقه

می­‌گفت: اون‌موقع‌­ها، روال بود؛ باید یقه لباسمون، یه دستمالی، یه قطعه پارچه سفیدی، دوخته می­‌شد.

در مدرسه، هر روز ناظم مدرسه، نگاه می‌­کرد تا کسی یه‌وقت، خارج از این متحدالشکلی! نباشد که به‌نظر می‌رسد، بیشتر به خاطر چرکی نشدن یقه لباس بالایی و جلوگیری از شست‌وشوی‌های زودزود بود.

اون‌روز، لباس من، یقه‌­اش دستمال نداشت؛ یادم نیست؛ نمی‌دونـم شایـد هم، از خونـه شسته بودن و هنوز خشک نشده بوده تا همراهم باشه.

ناظـم، با اون ترکـه در دستش، داشت کم‌کـم به صف ما نزدیـک و نزدیـک‌تر می‌­شـد؛ من مضطرب بودم اما فکـری به ذهنم رسیده بود؛ خیلی سریع، قسمتی از زیرپیراهنم را که سفید هم بود، بیرون کشیدم و با دندانم پاره­‌اش کردم! و به یقه لباسم، گذاشتم.

ناظم که به من رسید، دیگر همه چیز روبه‌راه شده بود؛ ناظم، چیزی نگفت؛ یعنی متوجه نشد تا چیزی هم بگه. اون‌روز هم، به‌خیر گذشت.